Publicado por: acn en lectura
El amigo, colaborador y miembro de honor de la Asociación Castaño y Nogal, Alfonso García, acaba de publicar un libro de cuentos con el título “Las 1001 preguntas que todo abuelo debe saber responder” cuya portada les pegamos a continuación, editado por Imaginarium, con ilustraciones explicativas de Mónica Carretero, que va camino de ser uno de los más vendidos del mundo, tras haber sido traducido a numerosos idiomas, por lo didáctico y educativo que resulta para los niños.

Son cinco cuentos cortos, en los que el Abuelo, nuestro amigo Alfonso, explica a sus nietos (Nanami, David, Ayana, Catalina y Juan) cómo funciona un molino de río, cómo se produce una tormenta, la construcción de un reloj de sol, la sucesión del día y la noche, la búsqueda de los puntos cardinales o el funcionamiento de las mareas.
Él dice que “Las 1001 preguntas…” es algo más que un cuento, porque es la conversación con sus nietos durante el paseo, como cualquier abuelo lo puede hacer; es un libro educativo que pretende hacer pensar a los niños y fomentar su imaginación, la memoria, la elocuencia, el gusto por la lectura, etc.
Cada cuento incluye unas sencillas preguntas sobre el texto leído y un poema infantil, que el niño debería memorizar y declamar ante sus padres, hermanos, abuelos,…, para acostumbrarse a hablar correctamente en público, algo muy importante en la vida.
Tal vez algún día Alfonso venga a Quintá de Cancelada con sus nietos para recorrer nuestro sendero junto al Río Donsal y ver, de verdad, cómo funciona un molino de agua y una mini central eléctrica y explicarles para qué sirven las ouriceiras y tantas otras cosas que sólo se pueden ver aquí, en plena naturaleza.
El libro se ha publicado en idiomas como: portugués, catalán, castellano, francés, inglés, italiano, alemán y ruso. Los puntos de venta en los que se distribuirá el libro son España, Portugal, Andorra, Francia, Suiza, Italia, Rusia, Alemania, Austria, Hong-Kong,…
Enlace a la página web de la editorial: http://www.imaginarium.es/57473/ecommerce_12/57473/
Felicitamos a Alfonso García López por la edición de este nuevo libro, primero de cuentos, dirigido al lector infantil, principalmente, y, por supuesto, a los padres y abuelos, que les será de gran utilidad en la educación, desarrollo y formación de sus hijos y nietos.
Antonio Álvarez González
Comentarios desactivados en Alfonso García López publica un libro educativo para niños, traducido a numerosos idiomas
Publicado por: acn en General, nomeamento
A Asemblea Xeral de socios de Castaño y Nogal acordou nomear MEMBROS DE HONRA da asociación ás personalidades e cooperantes seguintes:
 |
Manuel Espiña Gamallo -a título póstumo- escritor, rofesor e coengo da Colexiata de A Coruña, co-impulsor de Castaño y Nogal e proxecto de Ruta Sendeiro de Quintá-Río Donsal. |
 |
Isaac Díaz Pardo, intelectual galeguista, pintor, ceramista, deseñador, editor e empresario gallego, fundador de Cerámicas do Castro e do Museo Carlos Maside, impulsor da recuperación do Grupo Sargadelos -do que foi director-, articulista e persoa moi comprometida con Galicia e o seu rural. |
 |
Manuel Martínez Núñez, alcalde do Concello de Becerreá, profesor de instituto, baixo cuxo mandado se lle cedeu a CyN a actual sede e se aprobou o proxecto de Ruta Sendeiro de Quintá-Río Donsal, personificando nel a representación do Concello de Becerreá. |
 |
Ángel Camino Copa, ex – alcalde de O Incio e conselleiro de Caixa Galicia, persoa comprometida co rural e colaborador a prol das actividades e proxectos de Castaño y Nogal. |
 |
Andrés Fernández-Albalat y Lois, doutor arquitecto, intelectual, ponente-conferenciante no Acto de presentación do proxecto de Ruta Sendeiro de Quintá-Río Donsal na Aula de Cultura de Becerreá o 17 de abril de 2010. |
 |
Julio López Mouriño, arquitecto, membro de COAG, co-autor do proxecto Ruta Sendeiro de Quintá-Río Donsal, director da primeira e segunda edición dos campos de traballo internacional de 2010 e 2011. |
 |
Servicio Civil Internacional (SCI). Organización de voluntariado internacional pola paz dende 1920, en diferents campos, con sede en Xenebra e delegación en Madrid, cooperante de Castaño y Nogal que seleccionou os 23 voluntarios participantes nos campos de traballo organizados por CyN en 2010 e 2011. procedentes de 16 países e 3 continentes. |
 |
Alfonso García López, notario, escritor, articulista, conferenciante e cooperante Castaño y Nogal. |
 |
Lucía Pérez Vizcaíno, cantante, representante de España no Festival de Eurovisión 2011, cooperante e participante en actividades de Castaño y Nogal. |
 |
Alfredo González Vilela, cantautor galego-catalán, autor da letra, música e intérprete do himno de Castaño y Nogal. colaborador da Asociación. |
 |
Helena Villar Janeiro, ex – mestra de Quintá no período 1962 -1968, escritora comprometida e cooperante canceladesa de Castaño y Nogal. Actualmente preside a Fundación Rosalía Castro e é membro do Plenario do Consello da Cultura Galega |
O Órgano de Goberno da Asociación está a tratar de pechar o programa e participantes no acto solemne de entrega de Diplomas ás dez personalidades que aceptaron a distinción e recoñecemento de Castiñeiro e Nogueira, que terá lugar no salón de actos da ONCE – Delegación da Coruña, cale Cantón Grande, fronte ao Obelisco, un dos tres últimos venres do próximo mes de abril.
A este acto serán invitadas autoridades, personalidades, representantes de clubs de sendeirismo e montañismo, asociados, patrocinadores, voluntarios, cooperantes, empresas colaboradoras nos campos de traballo internacional de 2010 e 2011 e institucións, sen prexuízo de que poidan asistir todas aquelas persoas comprometidas co rural, o medio, o voluntariado e a conservación do patrimonio etnográfico.
Equipo Redacción
Páxina web e blog de ACN
Comentarios desactivados en Castaño e Nogueira nomea a dez personalidades e unha organización internacional Membros de Honra da Asociación
Publicado por: acn en General

El documental, rodado en Madrid y Galicia, pone el foco en los personajes de ficción creados por Valle-Inclán. Ellos son los encargados de explicar la figura del genio, reflexionar sobre sus obras, comentar sus declaraciones y exponer sus vivencias. Son Juan Diego y Juan Luis Galiardo los encargados de dar vida a Don Juan Manuel de Montenegro y al Marqués de Bradomín. Junto a ellos, como narrador, Javier Godino (Los muertos no se tocan, nene, El secreto de tus ojos) y Fátima Rey (profesora de la Escuela de Teatro Valle-Innova de la Fundación Valle-Inclán). Xerardo Pardo de Vera, conocido admirador y estudioso de la obra valleinclaniana, será el encargado de interrumpir el diálogo entre ambos y sus respectivos monólogos.
Junto a estos actores, aparecen los escritores Suso del Toro, Manuel Rivas e Ignacio Amestoy, además de los estudiosos de la figura de Valle-Inclán: Margarita Sánchez Zas, del Departamento de Literatura Española de la Universidad de Santiago de Compostela; Jesús Rubio Jiménez, del Departamento de Filología Española de la Universidad de Zaragoza; Javier Serrano, profesor de la Facultad de Humanidades de Santiago; Pepi Bauló, del Taller d’Investigacions Valleinclanianes; Ángela Ena Bordonada, del Departamento de Filología Española de la Complutense; Julia Labrador, Alberto Insúa y José Luis García Barrientos, los tres pertenecientes al Centro de Ciencias Humanas y Sociales, y el periodista Manolo Gómez.
Emisión
La 2
19.02.2012 a las 23:00 hs
Producen
Acción Cultural Española (AC/E)
Gona
Dirección
José Luis García Sánchez
Guión
Silvio Martínez Vicente
Duración
45 mn
Comentarios desactivados en De tertulia con Valle Inclán
Publicado por: acn en General

«Que sean muchos los días de verano
que te vean arribar con gozo alegremente,
a puertos que tú antes ignorabas…»
Itaca de Kavafis.
La «seguridad integral», de la que tanto se desconoce, y tantos opinan. En este breve comentario quiero dejar constancia de la experiencia vivida los últimos días en un viaje de trabajo profesional.
Se dice que la seguridad es un acto de ánimo, sensación, objetivo y fin, que el ciudadano anhela constantemente. Ya Maslow lo anunciaba en su pirámide de necesidades humanas básicas, en la que situaba a la seguridad en el segundo nivel.
He titulado esta nota «La excelencia en el trabajo, un viaje de largo recorrido». Por este motivo quiero compartir con todos los socios de PROTECTURI y visitantes del blog de Castaño y Nogal mis «emociones y percepciones» del mencionado viaje. Hace uno días puse camino hacia A Coruña, con objeto de recoger y acompañar las obras integrantes de la exposición «la antiguas civilizaciones de Egipto y Mesopotamia en Montserrat». Una magnífica colección de estas obras ha sido expuesta en la sede de la Fundación Novacaixagalicia en A Coruña.
Y como el destino era A Coruña, permitidme un pequeño guiño marinero. El «rol» es la licencia que da el comandante de una provincia marítima al capitán o patrón de un barco. Allí nuestro rol convergía en una suma de organizaciones y profesionales de los ámbitos museológico y de la seguridad. Nos encontramos los responsables de:
- La seguridad del titular de las obras.
- La seguridad del receptor temporal de las obras.
- La seguridad pública.
- La seguridad de la empresa de transporte.
O también conocida como el factor: Valor- Protector-Amenaza.
Todo ello con un fin claro, la prevención y protección de las obras en su traslado.
Quiero destacar el compromiso, la dedicación y la ilusión de todos los integrantes de ese sistema de seguridad creado para tal fin. Y no puedo dejar de recordar el lema «unus pro ómnibus, omnes pro uno«, es decir «uno para todos y todos para uno«.
Esta consigna se popularizó durante el siglo XIX, cuando tras las lluvias de otoño de 1868 en los Alpes, las autoridades lanzaron una campaña de ayuda, auspiciada por el mencionado lema. Al tiempo que nos ha acompañado en nuestras lecturas juveniles de las obras de Alejandro Dumas.
En los casi 1200 kilómetros recorridos, en lo que el invierno nos mostró su cara más nívea, destacaría algunas reflexiones que me asaltaron y que como profesional de la seguridad considero oportuno compartir:
- El profesional debería adaptarse a la realidad y necesidades contemporáneas de sus obligaciones.
- El profesional debería interiorizar el binomio actitud-mentalidad como una directriz de cualquiera de sus actuaciones.
- El profesional debería asumir que la seguridad al 100 x 100 no existe. Pero tiene que poner las medidas adecuadas para alcanzar el porcentaje más alto en cada una de las situaciones.
- El profesional se debería responsabilizar de su ámbito de actuación. Hay que recordar que la seguridad es un sistema integrado por diferentes agentes. Y cada uno de ellos debe tener conocimiento y capacidad de respuestas.
- La seguridad es prioritaria para garantizar el adecuado desarrollo de los colectivos humanos.
- La seguridad son contramedidas y autoprotección.
- La seguridad es el resultado de la adopción de acciones y disposiciones adecuadas y convenientes.
- La seguridad debería valerse de la información para generar confianza y tranquilidad social.
- La seguridad debería regirse por la humildad ante la complejidad en la que actúa.
Para finalizar, quiero agradecer su labor a todos los profesionales de la seguridad, tanto pública como privada, que trabajan día a día para alcanzar mayores cotas de excelencia -con el fin de salvaguardar el patrimonio común de todos los ciudadanos-. Permitidme hacer una mención especial de gratitud a Andrés Martín Ludeña, director de seguridad de la Fundación Novacaixagalicia, que una vez más ha dado muestras de su mentalidad y actitud ultraprofesional a lo largo de todo el proceso, que se inició hace ya varios meses. ¡Gracias amigo!.
IMPRUDENCIA Y HEROICIDAD

Finalmente, por haber ocurrido en A Coruña, lugar destino de mi viaje profesional, no puedo pasar por alto resaltar el acto heroico de los tres policías nacionales que se tiraron al mar embravecido de la playa del Orzán, poco después de las 5 de la madrugada del pasado viernes, para tratar de salvar la vida de un estudiante esloveno (proyecto Erasmus), quién contraviniendo todos los principios y reglas de prudencia, así como de valoración de riesgo, decidió bañarse de noche, con olas de hasta 5/7 metros y reseca, en la playa de la ciudad herculina, lo que conllevó en un acto de sentido del deber extremo, irreflexivo y poniendo en riesgo sus propias vidas, no preparados para la acción, a meterse en el agua a policías que pasaban por la Avenida P. Barrié de la Maza, contigua a la playa del Orzán, a los que terminaron engullendo las olas y el mar embravecido que había a esa hora, al igual que al propio estudiante esloveno imprudente que provocó el acto heroico de los policías que trataron de socórrele, a cuyas familias expreso mi más sentida condolencia, al tiempo que pido que se saquen consecuencias de este triste suceso para que no se vuelva a repetir.
Jesús Alcantarilla
Director de Seguridad Abadía de Monserrat
(Barcelona)
Comentarios desactivados en La excelencia en el trabajo, un viaje de largo recorrido.
Publicado por: acn en General
Los abusos de las compañías eléctricas frente a sus propios abonados no son, desgraciadamente, noticia por ser algo frecuente. Las malas prácticas y la vulneración de las buenas prácticas que nos anuncian y publicitan en las Memorias de Responsabilidad Social Corporativa son un hecho cotidiano, como ya se informó recientemente en un comentario publicado este blog.
La falta de competencia real, de transparencia y de garantías para los abonados son cada vez mayores. Pagar mes a mes según consumo real y lectura de los contadores es una aspiración imposible y, todo ello, pese al cúmulo de disposiciones publicadas sobre la materia, tanto europeas como nacional, de cuyo análisis práctico y cumplimiento podría concluirse que los abonados y consumidores de energía eléctrica estamos cada vez más desprotegidos e indefensos. El Ministerio de Industria y las consejerías afines de las comunidades autónomas lo saben, al igual que la Comisión de la Energía, pero no hacen nada efectivo por controlar los abusos de las tres grandes compañías del sector: Endesa, Iberdrola y Gas Natural-Fenosa. Miembros de Castaño y Nogal nos han hecho llegar sus quejas y reclamaciones al respecto, al igual que contra las compañías de telecomunicaciones y las compañías de seguros.
Las reclamaciones se acumulan en los Servicios de Atención al Cliente, en los Servicios/Delegaciones Provinciales de Consumo, Comisión de la Energía y en otras instancias públicas y privadas como la OCU y otras asociaciones de consumidores, de lo que periódicamente dan cuenta los medios de comunicación y, últimamente, a través de Faceebook y la Red en general, de lo que la carta anexa de un abonado de Canarias a ENDESA y la respuesta de ésta al reclamante es una muestra ilustrativa de los abusos y problemas de fondo; en la que el abonado – denunciante ridiculiza la respuesta de ENDESA, que invitamos a leer a los navegadores.
Antes estos precedentes, para hacer valer los derechos de los consumidores, Castaño y Nogal se adhiere al apagón de 5 minutos de los abonados del 15 de febrero de 2012, a las 22 horas, en señal de protesta por la subida abusiva que ENDESA, IBERDROLA y FENOSA han llevado a cabo en sus tarifas eléctricas.
Mayor información en los enlaces siguientes:
http://www.boe.es/boe/dias/2011/03/31/pdfs/BOE-A-2011-5760.pdf
http://www.cne.es/cne/contenido.jsp?id_nodo=409&&&keyword=&auditoria=F
Revisión de tarifas para 2012
http://www.minetur.gob.es/energia/electricidad/Tarifas/Tarifas2008/Paginas/precios.aspx
https://www.iberdrola.es/webibd/corporativa/iberdrola?IDPAG=ESWEBCLIHOGASEINFLEGELE
Equipo de Redacción
Página web y blog de Castaño y Nogal
Comentarios desactivados en ACN se adhiere al apagón eléctrico general del 15 de febrero
Publicado por: acn en homenaje
Como a mellor homenaxe que se lle pode facer a un artista que nos deixa é repasar a súa obra, exploro a plástica de Isaac Díaz Pardo e detéñome no que non coñecía. Debuxos, pinturas, serigrafías, cerámica… Unha das últimas creacións fíxoa para o número catro da Revista de Estudos Rosalianos -era membro ilustre da Fundación-, un deses grupos de xente de enormes ollos e sen idade. E púxolle a lenda: «Este grupo de xente olla un horizonte que está á esquerda porque Rosalía de Castro e o seu home xa tiñan chorado pola sorte da nosa terra. X. Alonso Montero, sen piedade dos meus anos, obrigoume a facer un debuxiño… ¡Eu que sei!»
Eses ollos que o gran artista Isaac Díaz Pardo deixou nas súas figuras son unha das características máis distintivas da súa arte. Ollos enormes, abertos ao mundo cara fóra pero tamén cara dentro, que son unha metáfora da capacidade que ten a persoa de captar a realidade, de deixar que a sosprenda, de a reelaborar, codificar, decodificar, criticar e mesmo sobrepoñérselle.
Con eses mesmos ollos abertos diante da súa grandeza foi como o viu a sociedade e, sobre todo, como o está a mirar cando xa pechou os seus para sempre e nos deixou unha valiosa obra material e inmaterial, persoal e colectiva, unha obra de gran valor e variedade feita ao servizo de Galicia e da cultura.
Isaac pasou a travesía dos seus moitos anos con ollos sorprendidos desde cedo polo asasinato de seu pai, de quen herdou as habelencias artísticas. Viu a través desta súa mirada a emigración e, sobre todo, o exilio dos nosos pensadores e creadores expulsados, de paso que servía de ponte creativa entre a Galicia transterrada e a Galicia territorial, e contribuía a darlle maior cohesión ao país que tando lle debe. O seu labor como empresario recuperou a vella fábrica de Sargadelos, promoveu a creación de novas formas e colocou a nosa cerámica no mundo. O seu traballo de editor permitiu que se divulgasen textos de grande interese (crónica, ensaio e incluso creación) que non terían cabida en edicións convencionais. Por estas angueiras, fixo a maior renuncia que un pintor pode ofrecer en servizo da sociedade: deixar a obra individual para desenvolver os proxectos colectivos que esa sociedade precisa.
A grande valía de Isaac contrastaba coa súa humildade, que ata aí foi exemplar. Grazas, Isaac, por todo o que nos legas.
Comentarios desactivados en «O pintor das Miradas» por Helena Villar Janeiro
Publicado por: acn en homenaje
A Asociación Castaño y Nogal colga na súa páxina un crespón negro pola desaparición física do noso ilustre paisano, don Isaac Díaz Pardo.
Decimos desaparición física porque a morte só é quen de nos arrebatar a súa fráxil figura corporal e o seu verbo austero e crítico, pero nunca o seu recordo, que será tan perdurable como a súa enorme traxectoria artística, profesional, intelectual e humana.
Glosar a figura de don Isaac pode reducirse a catro renglóns, el mismo se autodefinía con moitísima humildade, ou varios tomos dunha enciclopedia dado o seu carácter polifacético: artístico, literario, filosófico, empresarial….de tan ilustre personaxe.
Non é pretensión destas liñas entrar en tales aventuras biográficas. Voces máis autorizadas xa o fixeron e o farán na medida en que o paso do tempo engrandeza aínda máis a súa figura irrepetible.
Humildemente, e na miña condición de testemuña presencial dun acto que pon de manifesto a excelencia moral e humana de don Isaac, vooume limitar simplemente a contar o que vin e vivín.
O episodio tivo lugar o pasado ano na aula de Cultura da extinta Caixa Galicia na rúa Médico Rodríguez de A Coruña.
Celebrábase un acto conmemorativo do centenario do nacemento do ilustre e non ben recoñecido escritor e periodista coruñés Wenceslao Fernández Florez
Na presidencia e como orador estaba, entre outras personalidades da vida literaria e social da cidade, o poeta e escritor César Antonio Molina.
O pleno era total e o escaso aforo da sala non foi suficiente para acoller o público asistente, polo que houbo que habilitar asentos supletorios polos corredores. Aínda así, parte do público permanecía de pé.
Eu estaba sentado nunha fileira das centrais e nuns asentos máis á dereita atopábase don Isaac e a súa dona.
Ao pouco de comezar o acto entrou na sala unha muller de idade mediana, auxiliada con dos bastóns, cun andar deambulante e serios problemas de mobilidade. Durante uns segundos permaneceu nas proximidades da porta de entrada, buscando ansiosamente coa mirada un asento libre que non existía.
Incorporeime e fixen un percorrido visual pola sala para tratar de acomodar a inválida. De súpeto, observo que don Isaac se levanta, camiña cara a indicada señora e lle ofrece o seu asento.
Nas cercanías había persoas de todas as idades, tamén novas. Mais o único que se ergueu para ceder o seu asento foi un activo mozo de noventa anos chamado don Isaac Diaz Pardo.
Sen máis comentarios. Así era don Isaac, nin máis nin menos.
Descanse en paz na súa derradeira morada honrando con sus restos mortais o Pavillón de Galegos Ilustres.
A Coruña, xaneiro de 2012
José Ramón Vázquez Liñeiro
Socio Emérito da Asociación Castaño e Nogal
Comentarios desactivados en Á memoria de Don Isaac Diaz Pardo, galego ilustre e cidadán universal
Publicado por: acn en felicitación
Comentarios desactivados en ACN les desea Feliz Navidad.
Publicado por: acn en General
p { margin-bottom: 0.21cm; }
EL CANTAUTOR ALFREDO GONZÁLEZ FELICITA LAS NAVIDADES A
LOS VISITANTES DE ESTE BLOG Y FAMILIAS VINCULADAS A
CASTAÑO Y NOGAL
Amistad
Es la entrega gratuita de amor,
Es la unión de pensar y sentir,
Mitigar a tu lado el dolor,
Apenarse contigo al perder.
Amistad,
Es la ayuda que te da al andar,
Es cargar en tu nombre el penar,
Es reír con humor, es gozar,
Es la mano que da su calor,
Es unir el camino al llegar.
Amistad,
Es, en fin, compartir,
Sentimientos, cultura, emoción,
Las creencias y un mundo mejor,
La justicia, la paz, el honor,
El tener una patria común,
Que nos une con su libertad.
Alfredo González Vilela
B-20-03-08
Comentarios desactivados en Alfredo González nos felicita las fiestas
Publicado por: acn en sendero, visitas
Se trata de una de las rutas más bonitas existentes en el municipio de Becerreá, dentro del espacio natural de Ancares, en la que se pueden contemplar bellos paisajes y, sobre todo, excepcionales bosques autóctonos de gran valor ecológico, admirando numerosos elementos etnográficos como molinos, minicentrales eléctricas, ouriceiras, construcciones típicas, cascadas, antiguas minas, etc, y visitando un buen número de pueblos y aldeas de la zona. Es de destacar también que más del 60% de la ruta discurre por zonas de sombra y vegetación autóctona de castaños, robles y otras especies autóctonas.
 Foto grupo delante de la sede de Castaño y Nogal
Partimos de la aldea de O Couso, situada a unos 800 metros de altitud, desde la cual se puede obtener una visión fantástica de toda esta parte de la sierra de Ancares, con numerosos pueblos y toda una sucesión de valles y montañas de perfil suave característicos de esta región. Desde esta aldea comenzamos a caminar por caminos de poco uso que comienzan a descender hacia el valle. Es importante prestar atención en todo este tramo ya que existen numerosos desvíos que pueden hacer que nos equivoquemos del camino a seguir. La ruta en esta parte resulta cómoda ya que discurre en descenso ofreciendo además grandes vistas, prados y vegetación multicolor que resultan una delicia para el caminante.
Bordeamos el monte O Aguillón (844 m.) y llegamos a la segunda aldea de la ruta: Santa Eulalia de Quintá (Quintá de Cancelada), interesante aldea situada a 610 m. de altitud con buenos ejemplos de arquitectura tradicional de la zona y que cuenta con algún resto de pallozas, las antiguas viviendas de techo de paja de centeno por excelencia de la sierra, antes presentes en la mayor parte de Ancares y ahora casi desaparecidas.
Desde Quintá, proseguimos la ruta caminando por un sendero más estrecho que se bifurca en el Teso das Tablas, desde cuya ladera se divisa una bonita panorámica de la rica vegetación y paisaje del río Donsal, camino de la Fraga de Valiñas, donde podremos observar varios y valiosos elementos etnográficos de la zona entre los cuales se hallan varias ouriceiras, construcciones donde se almacenaban los erizos de las castañas para que maduraran y soltasen fácilmente el fruto; y una minicentral eléctrica.
 Foto grupo delante de la cascada y minicentral de Sevane
Al llegar al punto de retorno en el souto de O Carballal, regresamos a la bifurcación en O Teso das Tablas, girando luego a la derecha para retomar la ruta, introduciéndonos en bellos bosques con gran variedad de vegetación y muchos tipos de árboles, destacando impresionantes castaños en la zona conocida como Son-A Móa.
Salimos a la carretera y, después de unos 100 metros, en el km. 15, nos desviamos a la derecha por un souto de castaños y los prados de As Veigas, todavía en la aldea de Quintá.
 Presidente y miembros del Club Acivro delante de las ouiceiras en la Fraga de Valiñas
Tras enlazar con el viejo camino de carro de Quintá a Sevane, cruzamos el río Donsal, sobre un puente de madera y seguimos por el antiguo camino hasta llegar a Sevane (576 m.), bonita aldea en una loma con un castro y algunas construcciones típicas entre las cuales se halla algún hórreo de paja y de losa. Desde aquí seguimos la ruta bajando de nuevo hasta el río Donsal, pudiendo visitar la antigua mina de Sevane que queda a la izquierda.
Seguimos por el medio de bosques mixtos y soutos de castaños, siempre en las cercanías del río Donsal, pudiendo contemplar algunos molinos en los prados de A Cortella (Casa do Medio y de Bataneiro), para luego ascender por camino de carro hasta llegar a la aldea de Buisán, que cuenta con la capilla de San Xoán, situada en un alto a la salida del pueblo, si bien queda fuera ahora del itinerario de la ruta señalizada, en el caso de que el senderista opte por ir por A Cogoma, camino de la aldea de Arroxiña.
Desde Buisán tenemos dos opciones: a) bien coger un camino que desciende vertiginosamente entre un bosque de pinos hasta llegar al río, cruzar el puente y alcanzar Cabana; o b) bien otra opción más bonita y recomendable como preferente, que es desviarnos hacia la aldea de Arroxiña, por la ladera de A Cogoma, con bellas vistas de la aldea de Penamil, Mazaira, montes de Tucende, de Bullán, cuenca del río Ser, así como del entorno de Cabana de Cervantes, alcanzando el río Navia y cruzando el puente para llegar de nuevo hasta Cabana, punto final de nuestro recorrido.
Distancia: 15,9 km
Duración: 5 horas
Valoración
La ruta ha sido extraordinaria, con paisajes e imágenes de los bosques de la región auténticamente maravillosos. El día resultó estupendo y las pocas gotas caídas no enturbiaron para nada el desarrollo de la actividad. La señalización es auténticamente perfecta.
La opinión general de los participantes es que la Asociación Castaño y Nogal ha conseguido crear una ruta de 1º categoría, extraordinaria, muy hermosa y muy variada, con numerosos atractivos para que sea visitada y recorrida incluso varias veces en distintas épocas del año.
Antonio Álvarez y su pequeño equipo han construido algo hermoso, algo bello, fácil de recorrer y con grandes atractivos, que creo que finalmente va a dar sus frutos y va a ser visitado de forma numerosa por todo tipo de personas.
¡Enhorabuena por la consecución del itinerario, Antonio, y muchas gracias por hacernos mucho más fácil nuestra visita! La gente ha quedado encantada y se han quedado con una impresión muy buena que seguro no olvidarán en mucho tiempo.
Alejandro González, presidente
Club Excursionista Acivro
http://acivro.blogspot.com/
Fotos Ricardo Ares Pena
Comentarios desactivados en 52 senderistas del Club Excursionista Acivro consideran un día inolvidable el recorrido por la ruta Quintá-río Donsal
|