Asociación Castaño y Nogal

–

Nos Ancares xa non queda

-por máis que me pese-

semente de folerpas.

–

Nos Ancares unha néboa mesta

agocha os lugares agochados,

enfariñados de ausencias.

–

Pariu o orballo na friaxe

pingas acedas que son pranto

de estériles primaveras.

–

O pranto do desespero

O pranto da soidade

O pranto da desfeita.

–

Fuxiu a pita do monte,

fuxiu a corza branca da esperanza

dos seus prados a silveiras

–

No Cuíña, no Tres Bispos, no Mustallar

esmorecen de tristura

os capudres e as acivreiras.

–

O pranto do cuco

O pranto do xílgaro

O pranto da laverca

–

En Curuxedo, no Pando, en Penedo,

nos seus camiños desertos,

inzan bravas as bidueiras.

–

O pranto da vaca

O pranto do xato

O pranto da ovella

–

Detrás, outros coma eles,

morrerán cos seus mortos

e  pecharán as cancelas.

–

Nas casas baleiras de pedra ferreal,

por loitar co silencio,

estalan as queixas das madeiras.

–

E choran as fontes

E choran os regueiros

E choran as fervenzas

–

Consumarase a derrota?

Aceptaremos mansos, resignados?

Acataremos a sentencia?

–

U-las as raíces?

U-la a memoria?

U-la a esencia?

–

E choran as ablairas

E choran as xestas

E choran as cerdeiras

–

Quero sementar a esperanza

Quero crer no milagre

Quero poder coa impotencia

–

Berro un SOS polos Ancares,

lobo ferido polas poutas do PROGRESO

que trouxo a decadencia.

–

E choran os lousados

E choran as paredes

E choran as xanelas

–

O pesimismo que me abrangue

non medra en min porque si,

é froito da evidencia…

–

Nos Ancares xa non queda

-por máis que me pese-

semente de folerpas.

–

Toño Núñez, 2005

Esta entrada se publicó el sábado, 18 diciembre, 2010 a las 12:57 y está archivada en poesía. Puedes seguir los comentarios de esta entrada en el RSS 2.0 feed. Tanto los comentarios como los pings están inhabilitados.