Hemeroteca del mes enero 2012

camion-2

«Que sean muchos  los días de verano

que te vean arribar con gozo alegremente,

a puertos que tú antes ignorabas…»

Itaca de Kavafis.

La «seguridad integral», de la que tanto se desconoce, y tantos opinan. En este breve comentario quiero dejar constancia de la experiencia vivida los últimos días en un viaje de trabajo profesional.

Se dice que la seguridad es un acto de ánimo, sensación, objetivo y fin, que el ciudadano anhela constantemente. Ya Maslow lo anunciaba en su pirámide de necesidades humanas  básicas, en la que situaba a la seguridad en el  segundo nivel.

He titulado esta nota «La excelencia en el trabajo, un viaje de largo recorrido». Por este motivo quiero compartir con todos los socios de PROTECTURI y visitantes del blog de Castaño y Nogal mis «emociones y percepciones» del mencionado viaje. Hace uno días puse camino  hacia A Coruña, con objeto de recoger y acompañar las obras integrantes de la exposición «la antiguas civilizaciones de Egipto y Mesopotamia en Montserrat». Una magnífica colección de estas obras ha sido expuesta  en la sede de la Fundación Novacaixagalicia en A Coruña.

Y como el destino era A Coruña, permitidme un pequeño guiño marinero. El «rol» es la licencia que da el comandante de una provincia marítima al capitán o patrón de un barco. Allí nuestro rol convergía en una suma de organizaciones y profesionales de los ámbitos museológico y de la seguridad. Nos encontramos  los responsables de: 

  • La seguridad del titular de las obras.
  • La seguridad del receptor temporal de las obras.
  • La seguridad pública.
  • La seguridad de la empresa de transporte.

O también conocida como el factor: Valor- Protector-Amenaza.

 Todo ello con un fin claro, la prevención y protección de las obras en su traslado.

 Quiero destacar el compromiso, la dedicación y la  ilusión  de todos los integrantes de  ese sistema de seguridad creado para tal fin. Y no puedo dejar de recordar el lema  «unus pro ómnibus, omnes pro uno«, es decir «uno para todos y todos para uno«.

 Esta consigna se popularizó durante el siglo XIX, cuando tras las lluvias de otoño de 1868 en los Alpes, las autoridades lanzaron una campaña de ayuda, auspiciada por el mencionado lema. Al tiempo que nos ha acompañado en nuestras lecturas juveniles de las obras de Alejandro Dumas.

 En los casi 1200 kilómetros recorridos, en lo que el invierno nos mostró su cara más nívea, destacaría algunas reflexiones que me asaltaron y que como profesional de la seguridad considero oportuno compartir: 

  • El profesional debería adaptarse a la realidad y necesidades contemporáneas de sus obligaciones.
  • El profesional debería interiorizar el binomio actitud-mentalidad como una directriz de cualquiera de sus actuaciones.
  • El profesional debería asumir que la seguridad al 100 x 100 no existe. Pero tiene que poner las medidas adecuadas para alcanzar el porcentaje más alto en cada una de las situaciones.
  • El profesional se debería responsabilizar de su ámbito de actuación. Hay que recordar que la seguridad es un sistema integrado por diferentes agentes. Y cada uno de ellos debe tener conocimiento y capacidad de respuestas.
  • La seguridad es prioritaria para garantizar el adecuado desarrollo de los colectivos humanos.
  • La seguridad son contramedidas y autoprotección.
  • La seguridad es el resultado de la adopción de acciones y disposiciones adecuadas y convenientes.
  • La seguridad debería valerse de la información para generar confianza y tranquilidad social.
  • La seguridad debería regirse por la humildad ante la complejidad en la que actúa.

Para finalizar, quiero agradecer su labor a todos los profesionales de la seguridad, tanto pública como privada,  que trabajan día a día para alcanzar mayores cotas de excelencia -con el fin de salvaguardar el patrimonio común de todos los ciudadanos-. Permitidme hacer una mención especial de gratitud a Andrés Martín Ludeña, director de seguridad de la Fundación Novacaixagalicia, que una vez más ha dado muestras de su mentalidad y actitud ultraprofesional a lo largo de todo el proceso, que se inició hace ya varios meses. ¡Gracias amigo!.

 

IMPRUDENCIA Y HEROICIDAD

040

Finalmente, por haber ocurrido en A Coruña, lugar destino de mi viaje profesional, no puedo pasar por alto resaltar el acto heroico de los tres policías nacionales que se tiraron al mar embravecido de la playa del Orzán, poco después de las 5 de la madrugada del pasado viernes, para tratar de salvar la vida de un estudiante esloveno (proyecto Erasmus), quién contraviniendo todos los principios y reglas de prudencia, así como de valoración de riesgo, decidió bañarse de noche, con olas de hasta 5/7 metros y reseca, en la playa de la ciudad herculina, lo que conllevó en un acto de sentido del deber extremo, irreflexivo y poniendo en riesgo sus propias vidas, no preparados para la acción, a meterse en el agua a policías que pasaban por la Avenida P. Barrié de la Maza, contigua a la playa del Orzán, a los que terminaron engullendo las olas y el mar embravecido que había a esa hora, al igual que al propio estudiante esloveno imprudente que provocó el acto heroico de los policías que trataron de socórrele, a cuyas familias expreso mi más sentida condolencia, al tiempo que pido que se saquen consecuencias de este triste suceso para que no se vuelva a repetir.

 

Jesús Alcantarilla

Director de Seguridad Abadía de Monserrat

(Barcelona)

Comentarios Comentarios desactivados en La excelencia en el trabajo, un viaje de largo recorrido.

Los abusos de las compañías eléctricas frente a sus propios abonados no son, desgraciadamente, noticia por ser algo frecuente. Las malas prácticas y la vulneración de las buenas prácticas que nos anuncian y publicitan en las  Memorias de Responsabilidad Social Corporativa son un hecho cotidiano, como ya se informó recientemente en un comentario publicado este blog.

La falta de competencia real, de transparencia y de garantías para los abonados son cada vez mayores. Pagar mes a mes según consumo real y lectura de los contadores es una aspiración imposible y, todo ello, pese al cúmulo de disposiciones publicadas sobre la materia, tanto europeas como nacional, de cuyo análisis práctico y cumplimiento podría concluirse que los abonados y consumidores de energía eléctrica estamos cada vez más desprotegidos e indefensos. El Ministerio de Industria y las consejerías afines de las comunidades autónomas lo saben, al igual que la Comisión de la Energía, pero no hacen nada efectivo por controlar los abusos de las tres grandes compañías del sector: Endesa, Iberdrola y Gas Natural-Fenosa. Miembros de Castaño y Nogal nos han hecho llegar sus quejas y reclamaciones al respecto, al igual que contra las compañías de telecomunicaciones y las compañías de seguros.

Las reclamaciones se acumulan en los Servicios de Atención al Cliente, en los Servicios/Delegaciones Provinciales de Consumo, Comisión de la Energía y en otras instancias públicas y privadas como la OCU y otras asociaciones de consumidores, de lo que periódicamente dan cuenta los medios de comunicación y, últimamente, a través de Faceebook y la Red en general, de lo que la carta anexa de un abonado de Canarias a ENDESA y la respuesta de ésta al reclamante es una muestra ilustrativa de los abusos y problemas de fondo; en la que el abonado – denunciante ridiculiza la respuesta de ENDESA, que invitamos a leer a los navegadores.

Antes estos precedentes, para hacer valer los derechos de los consumidores, Castaño y Nogal se adhiere al apagón de 5 minutos de los abonados del 15 de febrero de 2012, a las 22 horas, en señal de protesta por la subida abusiva que ENDESA, IBERDROLA y FENOSA han llevado a cabo en sus tarifas eléctricas.

Mayor información en los enlaces siguientes:

http://www.boe.es/boe/dias/2011/03/31/pdfs/BOE-A-2011-5760.pdf

http://www.cne.es/cne/contenido.jsp?id_nodo=409&&&keyword=&auditoria=F

Revisión de tarifas para 2012

http://www.minetur.gob.es/energia/electricidad/Tarifas/Tarifas2008/Paginas/precios.aspx

https://www.iberdrola.es/webibd/corporativa/iberdrola?IDPAG=ESWEBCLIHOGASEINFLEGELE

 

Equipo de Redacción

Página web y blog de Castaño y Nogal

Comentarios Comentarios desactivados en ACN se adhiere al apagón eléctrico general del 15 de febrero

isaac1Como a mellor homenaxe que se lle pode facer a un artista que nos deixa é repasar a súa obra, exploro a plástica de Isaac Díaz Pardo e detéñome no que non coñecía. Debuxos, pinturas, serigrafías, cerámica… Unha das últimas creacións fíxoa para o número catro da Revista de Estudos Rosalianos -era membro ilustre da Fundación-, un deses grupos de xente de enormes ollos e sen idade. E púxolle a lenda: «Este grupo de xente olla un horizonte que está á esquerda porque Rosalía de Castro e o seu home xa tiñan chorado pola sorte da nosa terra. X. Alonso Montero, sen piedade dos meus anos, obrigoume a facer un debuxiño… ¡Eu que sei!»

Eses ollos que o gran artista Isaac Díaz Pardo deixou nas súas figuras son unha das características máis distintivas da súa arte. Ollos enormes, abertos ao mundo cara fóra pero tamén cara dentro, que son unha metáfora da capacidade que ten a persoa de captar a realidade, de deixar que a sosprenda, de a reelaborar, codificar, decodificar, criticar e mesmo sobrepoñérselle.

Con eses mesmos ollos abertos diante da súa grandeza foi como o viu a sociedade e, sobre todo, como o está a mirar cando xa pechou os seus para sempre e nos deixou unha valiosa obra material e inmaterial, persoal e colectiva, unha obra de gran valor e variedade feita ao servizo de Galicia e da cultura.

Isaac pasou a travesía dos seus moitos anos con ollos sorprendidos desde cedo polo asasinato de seu pai, de quen herdou as habelencias artísticas. Viu a través desta súa mirada a emigración e, sobre todo, o exilio dos nosos pensadores e creadores expulsados, de paso que servía de ponte creativa entre a Galicia transterrada e a Galicia territorial, e contribuía a darlle maior cohesión ao país que tando lle debe. O seu labor como empresario recuperou a vella fábrica de Sargadelos, promoveu a creación de novas formas e colocou a nosa cerámica no mundo. O seu traballo de editor permitiu que se divulgasen textos de grande interese (crónica, ensaio e incluso creación) que non terían cabida en edicións convencionais. Por estas angueiras, fixo a maior renuncia que un pintor pode ofrecer en servizo da sociedade: deixar a obra individual para desenvolver os proxectos colectivos que esa sociedade precisa.

A grande valía de Isaac contrastaba coa súa humildade, que ata aí foi exemplar. Grazas, Isaac, por todo o que nos legas.

Comentarios Comentarios desactivados en «O pintor das Miradas» por Helena Villar Janeiro

A Asociación Castaño y Nogal colga na súa páxina un crespón negro pola desaparición física do noso ilustre paisano, don Isaac Díaz Pardo.isaac1

Decimos desaparición física porque a morte só é quen de nos arrebatar a súa fráxil figura corporal e o seu verbo austero e crítico, pero nunca o seu recordo, que será tan perdurable como a súa enorme traxectoria artística, profesional, intelectual e humana.

Glosar a figura de don Isaac pode reducirse  a catro renglóns, el mismo se autodefinía con moitísima humildade, ou varios tomos dunha enciclopedia dado o seu carácter polifacético: artístico, literario, filosófico, empresarial….de tan ilustre personaxe.

Non é pretensión destas liñas entrar en tales aventuras biográficas. Voces máis autorizadas xa o fixeron e o farán na medida en que o paso do tempo engrandeza aínda máis a súa figura irrepetible.

Humildemente, e na miña condición de testemuña presencial dun acto que pon de manifesto a excelencia moral e humana de don Isaac, vooume limitar simplemente a contar o que  vin e vivín.

O episodio tivo lugar o pasado ano na aula de Cultura da extinta Caixa Galicia na rúa Médico Rodríguez de A Coruña.

Celebrábase un acto conmemorativo do centenario do nacemento do ilustre e non ben recoñecido escritor e periodista coruñés Wenceslao Fernández Florez 

Na presidencia e como orador estaba, entre outras personalidades da vida literaria e social da cidade, o poeta e escritor César Antonio Molina.

O pleno era total e o escaso aforo da sala non foi suficiente para acoller o público asistente, polo que houbo que habilitar asentos supletorios polos corredores. Aínda así, parte do público permanecía de pé.

Eu estaba sentado nunha fileira das centrais e  nuns asentos máis á dereita atopábase don Isaac e a súa dona.

Ao pouco de comezar o acto entrou na sala unha muller de idade mediana, auxiliada con dos bastóns, cun andar deambulante e serios problemas de mobilidade. Durante uns segundos permaneceu nas proximidades da porta de entrada, buscando ansiosamente coa mirada un asento libre que non existía.

Incorporeime e fixen un percorrido visual pola sala para tratar de acomodar a inválida. De súpeto, observo que don Isaac se levanta, camiña cara a indicada señora e lle ofrece o seu asento.

Nas cercanías había persoas de todas as idades, tamén novas. Mais o único que se ergueu para ceder o seu asento foi un  activo mozo de noventa anos chamado don Isaac Diaz Pardo.

Sen máis comentarios. Así era don Isaac, nin máis nin menos.

Descanse en paz na súa derradeira morada honrando con sus restos mortais o Pavillón de Galegos Ilustres.

A Coruña, xaneiro de 2012

José Ramón Vázquez Liñeiro

Socio Emérito da Asociación Castaño e Nogal

Comentarios Comentarios desactivados en Á memoria de Don Isaac Diaz Pardo, galego ilustre e cidadán universal